မွတ္မွတ္ရရ ေဟမႏၲႏွင္းမႈန္ ေတြစေၾကြခါစ ညကာလမွာ အေဝး ကအေမ့ထံ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တကယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ကသာ အေဝးမွာေရာက္ ေနတာပါ။ အေမ ကေတာ့ နဂိုေနၿမဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာပါ။ အေမရိပ္သာက ထြက္လာၿပီ။ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနသည္ဆိုသည့္ သတင္းက အေဝးေရာက္သားတစ္ ေယာက္၏ရင္ကုိ ေအးျမေစခဲ့သည္။ ဖုန္းဆက္၍ အေမ့အသံၾကားရ ေသာအခါ ရင္ထဲမွာ ပုိ၍ေအးျမ သြားသည္ေလ။
”အေမ..က်န္းမာတယ္ ေနာ္””ေအးကြယ္..၄ လစလံုး ရိပ္ သာဝင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ နည္းနည္း ေတာ့ ႏုံးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥမရွိ ပါဘူး။
ခုနကပဲ အားေဆးတစ္လံုး သြင္းၿပီးသြားလို႔ ေနသာထုိင္သာ ရွိ ေနၿပီ”
”ဘာလိုေသးလဲအေမ”
”ဘာမွ မလိုပါဘူးကြယ္ သား ေရာေနေကာင္းလား”
”ေကာင္းပါတယ္အေမ”
”ေအးကြယ္၊ က်န္းမာေရးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ပါ။ ေဆာင္းဝင္လာၿပီ အဲဒီ မွာေအးတယ္မဟုတ္လား”
”ဟုတ္တယ္အေမ.. ဒီမွာ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးလာၿပီ။ ဒါေပ မဲ့ ဘာမွ မပူပါနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ဗီ႐ိုထဲ သိမ္းထားခဲ့ရတဲ့ အေႏြးထည္ေတြ အတုိးခ်ဝတ္ေနရတယ္အေမ”ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ အေမရယ္ေလသည္။ အေမ့ရယ္သံ ခ်ဳိခ်ဳိလြင္လြင္သည္ တယ္လီဖုန္းဒိုင္ ခြက္မွတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ့နားထဲ၊ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲသုိ႔ တစိမ့္စိမ့္စီးဝင္ေနသည္။ ၾကည္လင္ ေအးျမေသာ အာ႐ံုအထိအေတြ႕ကို ခံစားေနမိ၏။ ေၾသာ္..အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ အေမ့အသံရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကေလးငယ္ေလးလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ေျခ ေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ အကိုင္၊ ကုိယ့္အေတြးအေခၚ၊ ကုိယ့္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဘဝလမ္းမအလယ္မွာ ခိုင္ခုိင္မာမာရပ္ေနတယ္ဆုိေပမယ့္ အေမ့အျမင္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဟာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲက ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလး ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။သည့္ေနာက္ တယ္လီဖုန္းထဲ မွာ အေမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ဓမၼအေတြ႕ အႀကံဳအသိအျမင္ေတြ အျပန္ အလွန္ ေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ ေနာက္ တယ္လီဖုန္းမခ်မီ ကြၽန္ ေတာ္က အေမ့ကုိ-”သီတင္းေတာ့ကြၽတ္သြားၿပီ၊ ျပန္လာမွပဲ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လာကန္ေတာ့ေတာ့မယ္ေနာ္။ အခု ေတာ့အေမ့ကို တယ္လီဖုန္းထဲကပဲ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္အေမ”ဟု ေျပာေသာအခါ အေမက-
”ေအးကြယ္သား၊ က်န္းမာပါ ေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ တရားထူးတရား ျမတ္ေတြလည္း သိျမင္ႏိုင္ပါေစ ကြယ္” ဟု ဆုေတြေပးေနေသး သည္။ သည့္ေနာက္ တယ္လီဖုန္းဒိုင္ ခြက္ထဲက အေမ့အသံကို မၾကားရ ေတာ့ေသာ္လည္း အေမ့ေမတၱာ၊ အေမ့ဆုေပးသံတို႔ကမူ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးအိမ္မွာ အထပ္ထပ္ျမည္ဟည္း ေနဆဲ။ အေမ့ေက်းဇူး တရားတို႔ကုိ အထပ္ထပ္ေအာက္ေမ့ေနမိ၏။ အေမ့ဝမ္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကိုးလလြယ္ၿပီး ဆယ္လမွာ ေမြးဖြား ခဲ့တာေတြကအစ ကုိယ့္ေသးဝတ္၊ ကုိယ့္မစင္ဝတ္ေတြကို မရြြံ႕မရွာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးခဲ့တာေတြကုိ ျပန္ သတိရမိ၏။ လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္၊ ပညာသင္၊ ေက်ာင္း ထား၊ ဆံုးမစကားမ်ားႏွင့္ လမ္းလြဲေရာက္ မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳ ျပင္ေပးခဲ့ပံုမ်ားသည္လည္း အာ႐ံုထဲ မွာ အစီအရီ။အေမႏွင့္အေဖ အိမ္ေထာင္ ေရးအဆင္မေျပခဲ့တာ အသာထား ၍ သားသမီးေတြႏွင့္ ရင္အုပ္မကြာ ေနခ်င္ရွာေသာ အေမ့ေမတၱာေတြ ကုိ မွန္းဆျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေထာင္ျပဳ ျဖစ္ေသာ အခါ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက အစိတ္ အပိုင္းတစ္ခု ဆံုး႐ံႈးသြား သည့္ အလား အေမငိုေၾကြးခဲ့ဖူးတာကို လည္း ျပန္သတိရမိသည္။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့’ သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ ပြင့္ပဲဟာ’ ဆိုေသာ ရင္တြင္းစကား ျဖင့္ အေမ့ေမတၱာကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ ရင္း ျငင္းဆန္ခဲ့ဖူးတာကုိ သတိရမိ သည္။ထုိ႔ေနာက္ ေလာကအလယ္ တြင္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဝင္ဆံ့လာ ရာက ေအာင္ျမင္မႈအဆင့္အတန္း ႏွင့္ လူသိမ်ားလာေသာ သားတစ္ ေယာက္အေပၚ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ လွမ္း ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ အေမ့မ်က္လံုးမ်ား ကို သတိရမိသည္ ေအာင္ျမင္မႈ၊ အလုပ္မ်ားမႈ၊ လူတြင္က်ယ္ျဖစ္လာ မႈတို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္က်င့္ သိကၡာေတြ တစ္စတစ္စ လြင့္ပါး သြားမွာ အေမစိုးရိမ္ေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေသြးအသားထဲသို႔ ႐ုိက္ သြင္းေပးခဲ့ေသာ ကုိယ္က်င့္သီလႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ အေမ့အဆံုးအမ ေတြ အသက္မဝင္ေတာ့မွာ အေမ စိတ္ပူခဲ့သည္။ ဆိုရလွ်င္ ဘဝသက္ တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အေမ့အေဝး မွာ ကြၽန္ေတာ္ေနျဖစ္ခဲ့တာမ်ား ေသာ္လည္း အေမ့ေမတၱာကမူ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားႏွင့္ အနီးဆံုး ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့သည္။မေမွ်ာ္လင့္ပါဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝအခ်ဳိးအေကြ႕တစ္ခုကို ကြၽန္ ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လုိက္ေသာအခါ အေမ သည္ သူခိုလႈံေနေသာ ဓမၼရိပ္ ေအာက္မွေန၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာဝမ္းနည္း မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ‘ဘဝႏွင့္ ဓမၼတစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့မည္’ဟူ ေသာ သႏၷိ႒ာန္စိတ္ကုိ အေမသည္ အားေကာင္းလာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က က်င္လည္လက္စ အသိုင္းအဝိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွ ကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္ ႐ုန္းထြက္၍ မရေသာအခါ စိတ္႐ႈပ္ေထြး မြမ္း က်ပ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ အေမ့ေျခဖမုိးေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ခဲ့ရပံုေတြကိုလည္း မွတ္မိေနပါ ေသးသည္။ အေမ့ေျခ ဖမိုးေပၚမွာ စြန္းထင္းစိုရႊဲသြားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ရည္စေတြကုိ အေမသည္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ညင္သာစြာဖယ္ရွားရင္း ကြၽန္ေတာ့္အားေဖးမ ထူထေပးရင္း အားေပးစကားေျပာ ခဲ့ပုံေတြကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိေသး၏။
”ဘာမွမပူနဲ႔သား၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ဓမၼသေဘာေဆာင္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ အေမျမင္ခ်င္တာ၊ အေမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ တာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီမို႔ အခုအခ်ိန္ မွာ အေမ့ထက္ ဝမ္းသာတဲ့သူရွိမွာ မဟုတ္ဘူးသား”
ေနာက္ဆံုး ဝန္ထမ္းဘဝက ထြက္ခြာခြင့္ရဖို႔အေရးတြင္လည္း အေမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကမားမား မတ္မတ္ ရပ္ေပးခဲ့သည္။ အေမ့ေမတၱာဓာတ္ႏွင့္ အေမ့ဓမၼစြမ္းအား ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾက၍လားမသိ၊ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ ေတာ္၏ ထြက္ခြာခြင့္သည္မ်ား မၾကာမီ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမြ႕သြားခဲ့ သည္။ သည္ေနာက္ အေမ့ေျခရာနင္း ကာ ဓမၼရိပ္တြင္ ဘဝကုိ ပံုအပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ား၌လည္း အေမသည္ ဆရာသမားေကာင္းတုိ႔ကို ညႊန္ျပ ေပးခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္က အဝတ္ အစားဝတ္ရာတြင္ ေခ်းမ်ားတတ္ ေသာ၊ ေတာ္႐ံုႏွင့္ စိတ္တိုင္းမက် တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ စ႐ိုက္ကို အေမသိထားသည္မို႔ ကြၽန္ေတာ့္ စ႐ုိက္ႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေစမည့္ ဆရာသမားကိုလည္း အေမကပဲ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ေကာက္က်စ္ တတ္ေသာ ကိေလသာက ႏိုးထလာ ၿပီးလွ်င္ တရားရွာတရားအားထုတ္ ရာတြင္ အဆင္မေျပျဖစ္မည္ကုိ အေမစိုးရိမ္ဟန္တူသည္။သဒၶါတရားအရွိန္အဟုန္ ေကာင္းတုန္း ႏုသစ္စဓမၼအာ႐ံုေတြ ၾကည္လင္လတ္ဆတ္ ေနတုန္းမွာ ဝမ္းတြင္းပါ ကိေလသာဓာတ္ကို အႏိုင္ယူထားေလမွ ေတာ္ကာက်ေပမည္။ သုိ႔ႏွင့္ အေမႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာအားထုတ္ျဖည့္ဆည္းခဲ့ေသာ မဟာစည္ရိပ္သာႀကီးဟူေသာ ဓမၼရိပ္၌ပင္ အေမ့ေက်းဇူးလည္းဆပ္၊ အေမ့ဓမၼရိပ္ကိုလည္း အားျဖည့္ေသာအားျဖင့္ ဝါတြင္းသံုးလတိုင္တိုင္ ရဟန္းဝတ္ျဖင့္ တရားအားထုတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္တုန္းက အေမသည္လည္း ရိပ္သာ၌ပင္ တရားအားထုတ္ရင္းက သားျဖစ္ သူ၏ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္တန္း ေစဖို႔ အေမက အနႏၲေမတၱာျဖင့္ ရင္အုပ္မကြာ ကူညီေဖးမေပးခဲ့သည္။ ဆြမ္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္း ”ဒါေလးက ငါ့သားရဟန္းႀကိဳက္ တတ္တာ၊ ေဖ်ာ္ရည္ခ်ိန္ေရာက္ ေတာ့လည္း ”ဒါေလးဘုဥ္းေပးရရင္ ငါ့သားရဟန္း အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းမွာ၊ ဒါဆိုရင္ ဓမၼအလင္းေရာင္ကုိ ပိုမိုထြန္းညႇိႏိုင္ မွာေပါ့” စသည္ျဖင့္ ေျပာလည္း ေျပာဆိုလည္းဆို၍ ဝတ္ႀကီးဝတ္ ငယ္ျပဳစုရွာသည္။ တရားစစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ထံမွလည္း သားျဖစ္သူ၏ ဓမၼလမ္း ေၾကာင္းအေျခအေနကို အၿမဲနားစြင့္ ေနခဲ့သည္။ သားရဟန္း၏ ဓမၼ အေပၚတန္ဖိုးထားတတ္ပံုႏွင့္ စူးရွ ေသာ ဓမၼအျမင္၊ တည္ၾကည္ခုိင္ခံ့ လာေသာ သမာဓိတို႔ အေၾကာင္းကို ၾကားရသည့္အခါ အေမ့ခမ်ာ ဝမ္း သာဂုဏ္ယူ၍ မဆံုးႏိုင္ေတာ့၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကုိက္ ေနသည့္သြားေဝဒနာႀကီးကို ေဆာင္ ယူရင္းက သားရဟန္းထံ ေဖ်ာ္ရည္ လာကပ္သည့္အခိုက္ သားရဟန္းထံ မွ အဖိုးတန္ ဓမၼစကားကို ၾကားရသည့္အခါ ေရာဂါေဝဒနာတို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သည့္အလား အေမခံစားရပံုေတြကုိလည္း မွတ္မိ ေနေသးေတာ့။
ေအးျမေသာ ဓမၼအရိပ္၊ ဆရာ သမားေကာင္းတို႔၏ အဆံုးအမ အရိပ္အျပင္ အေမ့၏ အနႏၲေမတၱာ အရိပ္တို႔ပါ ေပါင္းစပ္လုိက္ေသာ အခါ ‘ဥေပကၡာအဝန္းအဝိုင္း’ ဟူ ေသာ ဓမၼစာမူတစ္ပုဒ္သည္ ကြၽန္ ေတာ့္ရင္ထဲမွ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။ က်င္လည္ရာအာ႐ံု အဓိပတိသည္ ဓမၼျဖစ္ေနသျဖင့္ ဓမၼဟူသည္ ‘ေအး ျမျခင္းထက္ ေအးျမျခင္း’ ပါလားဟု ခံစားနားလည္ခဲ့မိသည္မွာလည္း အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္။အေမ့ ပင္ကုိစ႐ုိက္အရ၊ အခ်ဳိ႕ ေသာ အေမ့အျပဳအမူ အေျပာ အဆိုတို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ မိသားစု ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြ မရွိတတ္ေသာ္လည္း မိုးညႇင္းသိဂႌ ဆရာေတာ္၏ ”အေမမွားလည္း အေမမွန္တယ္ အေဖမွားလည္း အေဖမွန္တယ္”ဟူေသာ အဆံုးအမ ျဖင့္ အေမ့အေပၚနားလည္ေပးႏိုင္ ခဲ့သည္။ အေမ့ေမတၱာအနႏၲကို တစ္ဆံစမွ် မယြင္းမပ်က္ေစေအာင္ ထိုအဆံုးအမက ပံ့ပုိးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အေမ့ေမတၱာကို တန္ဖိုးထား သေဘာေပါက္ေပးႏိုင္ခဲ့သည့္ ထို အဆံုးအမကုိလည္း အၿမဲဦးထိပ္ ထားလာႏိုင္ခဲ့သည္။အေမတည္းဟူေသာ အဓိပတိ အာ႐ံုျဖစ္လာေသာအခါ ဝိညာဏ ဓာတ္၌ ျပဳခဲ့ၿပီးေသာ အာ႐ံု အေဟာင္းတို႔သည္လည္း အသစ္ တစ္ဖန္ အသက္ဝင္လာျပန္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ Mother India ဇာတ္ကားထဲက အေမ၊ ငယ္တုန္းကဖတ္ခဲ့ရသည့္ မကၠဇင္ေဂၚကီရဲ႕အေမ၊ ဘဘဦးသုခ ရဲ႕ အေမေန႔ ေဟာေျပာပဲြဆီက ”အေမ”လို႔ ေအာ္လိုက္တဲ့ အထက္ ဘဝဂ္တိုင္ ၾကားႏိုင္တဲ့ဘဘရဲ႕အသံ၊ အုိ…စံုလို႔ပါပဲ။ အသံေတြေရာ ပံုရိပ္ေတြေရာေပါ့၊ မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္ေနရာကေန ၾကည္လင္ျပတ္ သားလာလိုက္ၾကတာ။ ေဟာ-အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ မနက္ခင္း ႏွင္းပြင့္ေတြၾကား လမ္းေလွ်ာက္ရင္းက ထုိင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲဝင္လုိက္သည့္အခါ ထူးအိမ္သင္၏ အေမသီခ်င္းမ်ား ဗီစီဒီအေခြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြက ဆီးႀကိဳေနျပန္သည္။‘ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ခြင့္ျပဳပါ အေမ’ တို႔၊ ‘ေအးျမတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာအရိပ္နဲ႔ ေဝးခဲ့သူမို႔ တစ္ခါ တေလျပန္လည္ေတြး - အလိုလို ကိုယ္ေၾကကြဲ’တို႔ ဆိုတဲ့စာသားေတြ နဲ႔ ပံုရိပ္ေတြ၊ အေမ့ေမတၱာဓာတ္ေတြ ကိန္းဝပ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို အရွိန္ အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ႐ိုက္ခတ္ျပန္ပါ ေကာလား။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ျပန္ ထြက္လာ၊ ႏွင္းမႈန္ေတြ လြင့္က်ေန တဲ့ အ႐ုဏ္ဦးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကတစ္ေန႔ကျပည့္ခဲ့တဲ့သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္ေန႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိ ျပန္သည္။ ေၾသာ္- ဘုရားရွင္သည္ ဘဝျခားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ အေဝးက ေမေမ (မယ္ေတာ္မိနတ္သား)ရဲ႕ ေက်းဇူး တရားကုိ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္နဲ႔ ေဟာေျပာေက်းဇူးဆပ္ၿပီး လူ႔ျပည္ကုိ ျပန္လည္ဆင္းလာတဲ့ေန႔ပါလား။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သီတင္းကြၽတ္ ကာလ အခါသမယမွာ မိခင္၊ ဖခင္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကုိ သတိရေစဖုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တိုင္ ေရွ႕ ေဆာင္လမ္းျပခဲ့တာပါလားဟု နားလည္ခံစားေနမိသည္။ သတၱဝါအားလံုးအေပၚ ေမတၱာပြားပို႔သည့္အခါ ” မိခင္သည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသကဲ့သုိ႔ ၄င္းႏွင့္တူေသာေမတၱာစိတ္ကို သတၱဝါအားလံုး အေပၚ၌ပြားမ်ားရာ၏ ” ဟူ၍ ႏွလံုးသြင္းခံယူ အပ္ေၾကာင္း ေမတၱသုတ္ေတာ္လာ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ ကိုလည္း သတိရလိုက္မိသည္။သည္တစ္ခါ အေမ့ထံပါး အေမ့ေျခဖဝါးထက္၌ ကြၽန္ေတာ့္ နဖူးျဖင့္ ထိ၍ ရွိခိုးကန္ေတာ့ပန္း ဆင္သည့္အခါ အေမ့အား သားျဖစ္ သူ၏ ရင္တြင္းစကားမ်ားကုိ သည္ လိုေျပာၾကားျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။”အေမနဲ႔ ေဝးေနေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သေဗၺ ညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ညႊန္ျပခဲ့တဲ့ အေမ့ေက်းဇူး၊ အေမ့ေမတၱာတရား ေတြကုိ အၿမဲေအာက္ေမ့လ်က္ပါ။ အေမ့ရဲ႕ အနႏၲေက်းဇူးဆိုတာ ဆပ္လို႔မကုန္ႏိုင္ေပမယ့္ အေမ လိုလားတဲ့ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့မေပါ့ မဆတဲ့ အသိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၿပီး သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ သိကၡာ အက်င့္သံုးပါးကို ႐ို႐ိုေသေသႀကိဳး စားအားထုတ္ရင္း အေမ့ေက်းဇူးကုိ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဆပ္ေနပါတယ္ အေမ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ဓမၼ ေဘရီအရွင္ဝီရိယရဲ႕”လူဆိုတာ ယံုၾကည္ထုိက္သူ ျဖစ္ေအာင္ ႐ိုးသားရမည္။အားကိုးထိုက္သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ေလးစားထုိက္သူ ျဖစ္ေအာင္ စင္ၾကယ္ရမည္ ”ဆိုတဲ့ အဆံုးအမနဲ႔ညီေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ႀကံျခင္းျဖင့္ အေမ့ ေက်းဇူးကုိ အၿမဲဆပ္ ေနပါတယ္ ဆိုတာ အေမယံုၾကည္ထားပါ အေမ..”ဒီအဓိ႒ာန္စကားေလးကိုေတာ့ အေဝးကေမေမ ႀကိဳသိေနမွာပါ ေလ။
(အနႏၲေမတၱာရွင္အေမမ်ားႏွင့္ အေဝးေရာက္အေမ့သားမ်ားသို႔..)
ျမသန္းစံ္
”အေမ..က်န္းမာတယ္ ေနာ္””ေအးကြယ္..၄ လစလံုး ရိပ္ သာဝင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ နည္းနည္း ေတာ့ ႏုံးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥမရွိ ပါဘူး။
ခုနကပဲ အားေဆးတစ္လံုး သြင္းၿပီးသြားလို႔ ေနသာထုိင္သာ ရွိ ေနၿပီ”
”ဘာလိုေသးလဲအေမ”
”ဘာမွ မလိုပါဘူးကြယ္ သား ေရာေနေကာင္းလား”
”ေကာင္းပါတယ္အေမ”
”ေအးကြယ္၊ က်န္းမာေရးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ပါ။ ေဆာင္းဝင္လာၿပီ အဲဒီ မွာေအးတယ္မဟုတ္လား”
”ဟုတ္တယ္အေမ.. ဒီမွာ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးလာၿပီ။ ဒါေပ မဲ့ ဘာမွ မပူပါနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ဗီ႐ိုထဲ သိမ္းထားခဲ့ရတဲ့ အေႏြးထည္ေတြ အတုိးခ်ဝတ္ေနရတယ္အေမ”ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ အေမရယ္ေလသည္။ အေမ့ရယ္သံ ခ်ဳိခ်ဳိလြင္လြင္သည္ တယ္လီဖုန္းဒိုင္ ခြက္မွတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ့နားထဲ၊ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲသုိ႔ တစိမ့္စိမ့္စီးဝင္ေနသည္။ ၾကည္လင္ ေအးျမေသာ အာ႐ံုအထိအေတြ႕ကို ခံစားေနမိ၏။ ေၾသာ္..အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ အေမ့အသံရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကေလးငယ္ေလးလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ေျခ ေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ အကိုင္၊ ကုိယ့္အေတြးအေခၚ၊ ကုိယ့္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဘဝလမ္းမအလယ္မွာ ခိုင္ခုိင္မာမာရပ္ေနတယ္ဆုိေပမယ့္ အေမ့အျမင္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဟာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲက ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလး ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။သည့္ေနာက္ တယ္လီဖုန္းထဲ မွာ အေမႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ဓမၼအေတြ႕ အႀကံဳအသိအျမင္ေတြ အျပန္ အလွန္ ေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ ေနာက္ တယ္လီဖုန္းမခ်မီ ကြၽန္ ေတာ္က အေမ့ကုိ-”သီတင္းေတာ့ကြၽတ္သြားၿပီ၊ ျပန္လာမွပဲ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လာကန္ေတာ့ေတာ့မယ္ေနာ္။ အခု ေတာ့အေမ့ကို တယ္လီဖုန္းထဲကပဲ ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္အေမ”ဟု ေျပာေသာအခါ အေမက-
”ေအးကြယ္သား၊ က်န္းမာပါ ေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ တရားထူးတရား ျမတ္ေတြလည္း သိျမင္ႏိုင္ပါေစ ကြယ္” ဟု ဆုေတြေပးေနေသး သည္။ သည့္ေနာက္ တယ္လီဖုန္းဒိုင္ ခြက္ထဲက အေမ့အသံကို မၾကားရ ေတာ့ေသာ္လည္း အေမ့ေမတၱာ၊ အေမ့ဆုေပးသံတို႔ကမူ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးအိမ္မွာ အထပ္ထပ္ျမည္ဟည္း ေနဆဲ။ အေမ့ေက်းဇူး တရားတို႔ကုိ အထပ္ထပ္ေအာက္ေမ့ေနမိ၏။ အေမ့ဝမ္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကိုးလလြယ္ၿပီး ဆယ္လမွာ ေမြးဖြား ခဲ့တာေတြကအစ ကုိယ့္ေသးဝတ္၊ ကုိယ့္မစင္ဝတ္ေတြကို မရြြံ႕မရွာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးခဲ့တာေတြကုိ ျပန္ သတိရမိ၏။ လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္၊ ပညာသင္၊ ေက်ာင္း ထား၊ ဆံုးမစကားမ်ားႏွင့္ လမ္းလြဲေရာက္ မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳ ျပင္ေပးခဲ့ပံုမ်ားသည္လည္း အာ႐ံုထဲ မွာ အစီအရီ။အေမႏွင့္အေဖ အိမ္ေထာင္ ေရးအဆင္မေျပခဲ့တာ အသာထား ၍ သားသမီးေတြႏွင့္ ရင္အုပ္မကြာ ေနခ်င္ရွာေသာ အေမ့ေမတၱာေတြ ကုိ မွန္းဆျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေထာင္ျပဳ ျဖစ္ေသာ အခါ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက အစိတ္ အပိုင္းတစ္ခု ဆံုး႐ံႈးသြား သည့္ အလား အေမငိုေၾကြးခဲ့ဖူးတာကို လည္း ျပန္သတိရမိသည္။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့’ သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ ပြင့္ပဲဟာ’ ဆိုေသာ ရင္တြင္းစကား ျဖင့္ အေမ့ေမတၱာကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ ရင္း ျငင္းဆန္ခဲ့ဖူးတာကုိ သတိရမိ သည္။ထုိ႔ေနာက္ ေလာကအလယ္ တြင္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဝင္ဆံ့လာ ရာက ေအာင္ျမင္မႈအဆင့္အတန္း ႏွင့္ လူသိမ်ားလာေသာ သားတစ္ ေယာက္အေပၚ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ လွမ္း ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ အေမ့မ်က္လံုးမ်ား ကို သတိရမိသည္ ေအာင္ျမင္မႈ၊ အလုပ္မ်ားမႈ၊ လူတြင္က်ယ္ျဖစ္လာ မႈတို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္က်င့္ သိကၡာေတြ တစ္စတစ္စ လြင့္ပါး သြားမွာ အေမစိုးရိမ္ေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေသြးအသားထဲသို႔ ႐ုိက္ သြင္းေပးခဲ့ေသာ ကုိယ္က်င့္သီလႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ အေမ့အဆံုးအမ ေတြ အသက္မဝင္ေတာ့မွာ အေမ စိတ္ပူခဲ့သည္။ ဆိုရလွ်င္ ဘဝသက္ တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အေမ့အေဝး မွာ ကြၽန္ေတာ္ေနျဖစ္ခဲ့တာမ်ား ေသာ္လည္း အေမ့ေမတၱာကမူ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားႏွင့္ အနီးဆံုး ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့သည္။မေမွ်ာ္လင့္ပါဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝအခ်ဳိးအေကြ႕တစ္ခုကို ကြၽန္ ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လုိက္ေသာအခါ အေမ သည္ သူခိုလႈံေနေသာ ဓမၼရိပ္ ေအာက္မွေန၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာဝမ္းနည္း မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ‘ဘဝႏွင့္ ဓမၼတစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့မည္’ဟူ ေသာ သႏၷိ႒ာန္စိတ္ကုိ အေမသည္ အားေကာင္းလာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က က်င္လည္လက္စ အသိုင္းအဝိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွ ကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္ ႐ုန္းထြက္၍ မရေသာအခါ စိတ္႐ႈပ္ေထြး မြမ္း က်ပ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ အေမ့ေျခဖမုိးေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ခဲ့ရပံုေတြကိုလည္း မွတ္မိေနပါ ေသးသည္။ အေမ့ေျခ ဖမိုးေပၚမွာ စြန္းထင္းစိုရႊဲသြားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ရည္စေတြကုိ အေမသည္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ညင္သာစြာဖယ္ရွားရင္း ကြၽန္ေတာ့္အားေဖးမ ထူထေပးရင္း အားေပးစကားေျပာ ခဲ့ပုံေတြကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိေသး၏။
”ဘာမွမပူနဲ႔သား၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ဓမၼသေဘာေဆာင္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ အေမျမင္ခ်င္တာ၊ အေမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ တာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီမို႔ အခုအခ်ိန္ မွာ အေမ့ထက္ ဝမ္းသာတဲ့သူရွိမွာ မဟုတ္ဘူးသား”
ေနာက္ဆံုး ဝန္ထမ္းဘဝက ထြက္ခြာခြင့္ရဖို႔အေရးတြင္လည္း အေမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကမားမား မတ္မတ္ ရပ္ေပးခဲ့သည္။ အေမ့ေမတၱာဓာတ္ႏွင့္ အေမ့ဓမၼစြမ္းအား ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾက၍လားမသိ၊ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေနေသာ ကြၽန္ ေတာ္၏ ထြက္ခြာခြင့္သည္မ်ား မၾကာမီ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမြ႕သြားခဲ့ သည္။ သည္ေနာက္ အေမ့ေျခရာနင္း ကာ ဓမၼရိပ္တြင္ ဘဝကုိ ပံုအပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ား၌လည္း အေမသည္ ဆရာသမားေကာင္းတုိ႔ကို ညႊန္ျပ ေပးခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္က အဝတ္ အစားဝတ္ရာတြင္ ေခ်းမ်ားတတ္ ေသာ၊ ေတာ္႐ံုႏွင့္ စိတ္တိုင္းမက် တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ စ႐ိုက္ကို အေမသိထားသည္မို႔ ကြၽန္ေတာ့္ စ႐ုိက္ႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေစမည့္ ဆရာသမားကိုလည္း အေမကပဲ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ေကာက္က်စ္ တတ္ေသာ ကိေလသာက ႏိုးထလာ ၿပီးလွ်င္ တရားရွာတရားအားထုတ္ ရာတြင္ အဆင္မေျပျဖစ္မည္ကုိ အေမစိုးရိမ္ဟန္တူသည္။သဒၶါတရားအရွိန္အဟုန္ ေကာင္းတုန္း ႏုသစ္စဓမၼအာ႐ံုေတြ ၾကည္လင္လတ္ဆတ္ ေနတုန္းမွာ ဝမ္းတြင္းပါ ကိေလသာဓာတ္ကို အႏိုင္ယူထားေလမွ ေတာ္ကာက်ေပမည္။ သုိ႔ႏွင့္ အေမႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာအားထုတ္ျဖည့္ဆည္းခဲ့ေသာ မဟာစည္ရိပ္သာႀကီးဟူေသာ ဓမၼရိပ္၌ပင္ အေမ့ေက်းဇူးလည္းဆပ္၊ အေမ့ဓမၼရိပ္ကိုလည္း အားျဖည့္ေသာအားျဖင့္ ဝါတြင္းသံုးလတိုင္တိုင္ ရဟန္းဝတ္ျဖင့္ တရားအားထုတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္တုန္းက အေမသည္လည္း ရိပ္သာ၌ပင္ တရားအားထုတ္ရင္းက သားျဖစ္ သူ၏ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္တန္း ေစဖို႔ အေမက အနႏၲေမတၱာျဖင့္ ရင္အုပ္မကြာ ကူညီေဖးမေပးခဲ့သည္။ ဆြမ္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္း ”ဒါေလးက ငါ့သားရဟန္းႀကိဳက္ တတ္တာ၊ ေဖ်ာ္ရည္ခ်ိန္ေရာက္ ေတာ့လည္း ”ဒါေလးဘုဥ္းေပးရရင္ ငါ့သားရဟန္း အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းမွာ၊ ဒါဆိုရင္ ဓမၼအလင္းေရာင္ကုိ ပိုမိုထြန္းညႇိႏိုင္ မွာေပါ့” စသည္ျဖင့္ ေျပာလည္း ေျပာဆိုလည္းဆို၍ ဝတ္ႀကီးဝတ္ ငယ္ျပဳစုရွာသည္။ တရားစစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ထံမွလည္း သားျဖစ္သူ၏ ဓမၼလမ္း ေၾကာင္းအေျခအေနကို အၿမဲနားစြင့္ ေနခဲ့သည္။ သားရဟန္း၏ ဓမၼ အေပၚတန္ဖိုးထားတတ္ပံုႏွင့္ စူးရွ ေသာ ဓမၼအျမင္၊ တည္ၾကည္ခုိင္ခံ့ လာေသာ သမာဓိတို႔ အေၾကာင္းကို ၾကားရသည့္အခါ အေမ့ခမ်ာ ဝမ္း သာဂုဏ္ယူ၍ မဆံုးႏိုင္ေတာ့၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကုိက္ ေနသည့္သြားေဝဒနာႀကီးကို ေဆာင္ ယူရင္းက သားရဟန္းထံ ေဖ်ာ္ရည္ လာကပ္သည့္အခိုက္ သားရဟန္းထံ မွ အဖိုးတန္ ဓမၼစကားကို ၾကားရသည့္အခါ ေရာဂါေဝဒနာတို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သည့္အလား အေမခံစားရပံုေတြကုိလည္း မွတ္မိ ေနေသးေတာ့။
ေအးျမေသာ ဓမၼအရိပ္၊ ဆရာ သမားေကာင္းတို႔၏ အဆံုးအမ အရိပ္အျပင္ အေမ့၏ အနႏၲေမတၱာ အရိပ္တို႔ပါ ေပါင္းစပ္လုိက္ေသာ အခါ ‘ဥေပကၡာအဝန္းအဝိုင္း’ ဟူ ေသာ ဓမၼစာမူတစ္ပုဒ္သည္ ကြၽန္ ေတာ့္ရင္ထဲမွ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။ က်င္လည္ရာအာ႐ံု အဓိပတိသည္ ဓမၼျဖစ္ေနသျဖင့္ ဓမၼဟူသည္ ‘ေအး ျမျခင္းထက္ ေအးျမျခင္း’ ပါလားဟု ခံစားနားလည္ခဲ့မိသည္မွာလည္း အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္။အေမ့ ပင္ကုိစ႐ုိက္အရ၊ အခ်ဳိ႕ ေသာ အေမ့အျပဳအမူ အေျပာ အဆိုတို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ မိသားစု ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြ မရွိတတ္ေသာ္လည္း မိုးညႇင္းသိဂႌ ဆရာေတာ္၏ ”အေမမွားလည္း အေမမွန္တယ္ အေဖမွားလည္း အေဖမွန္တယ္”ဟူေသာ အဆံုးအမ ျဖင့္ အေမ့အေပၚနားလည္ေပးႏိုင္ ခဲ့သည္။ အေမ့ေမတၱာအနႏၲကို တစ္ဆံစမွ် မယြင္းမပ်က္ေစေအာင္ ထိုအဆံုးအမက ပံ့ပုိးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အေမ့ေမတၱာကို တန္ဖိုးထား သေဘာေပါက္ေပးႏိုင္ခဲ့သည့္ ထို အဆံုးအမကုိလည္း အၿမဲဦးထိပ္ ထားလာႏိုင္ခဲ့သည္။အေမတည္းဟူေသာ အဓိပတိ အာ႐ံုျဖစ္လာေသာအခါ ဝိညာဏ ဓာတ္၌ ျပဳခဲ့ၿပီးေသာ အာ႐ံု အေဟာင္းတို႔သည္လည္း အသစ္ တစ္ဖန္ အသက္ဝင္လာျပန္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ Mother India ဇာတ္ကားထဲက အေမ၊ ငယ္တုန္းကဖတ္ခဲ့ရသည့္ မကၠဇင္ေဂၚကီရဲ႕အေမ၊ ဘဘဦးသုခ ရဲ႕ အေမေန႔ ေဟာေျပာပဲြဆီက ”အေမ”လို႔ ေအာ္လိုက္တဲ့ အထက္ ဘဝဂ္တိုင္ ၾကားႏိုင္တဲ့ဘဘရဲ႕အသံ၊ အုိ…စံုလို႔ပါပဲ။ အသံေတြေရာ ပံုရိပ္ေတြေရာေပါ့၊ မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္ေနရာကေန ၾကည္လင္ျပတ္ သားလာလိုက္ၾကတာ။ ေဟာ-အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ မနက္ခင္း ႏွင္းပြင့္ေတြၾကား လမ္းေလွ်ာက္ရင္းက ထုိင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲဝင္လုိက္သည့္အခါ ထူးအိမ္သင္၏ အေမသီခ်င္းမ်ား ဗီစီဒီအေခြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြက ဆီးႀကိဳေနျပန္သည္။‘ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ခြင့္ျပဳပါ အေမ’ တို႔၊ ‘ေအးျမတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာအရိပ္နဲ႔ ေဝးခဲ့သူမို႔ တစ္ခါ တေလျပန္လည္ေတြး - အလိုလို ကိုယ္ေၾကကြဲ’တို႔ ဆိုတဲ့စာသားေတြ နဲ႔ ပံုရိပ္ေတြ၊ အေမ့ေမတၱာဓာတ္ေတြ ကိန္းဝပ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို အရွိန္ အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ႐ိုက္ခတ္ျပန္ပါ ေကာလား။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ျပန္ ထြက္လာ၊ ႏွင္းမႈန္ေတြ လြင့္က်ေန တဲ့ အ႐ုဏ္ဦးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကတစ္ေန႔ကျပည့္ခဲ့တဲ့သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္ေန႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိ ျပန္သည္။ ေၾသာ္- ဘုရားရွင္သည္ ဘဝျခားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ အေဝးက ေမေမ (မယ္ေတာ္မိနတ္သား)ရဲ႕ ေက်းဇူး တရားကုိ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္နဲ႔ ေဟာေျပာေက်းဇူးဆပ္ၿပီး လူ႔ျပည္ကုိ ျပန္လည္ဆင္းလာတဲ့ေန႔ပါလား။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သီတင္းကြၽတ္ ကာလ အခါသမယမွာ မိခင္၊ ဖခင္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကုိ သတိရေစဖုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တိုင္ ေရွ႕ ေဆာင္လမ္းျပခဲ့တာပါလားဟု နားလည္ခံစားေနမိသည္။ သတၱဝါအားလံုးအေပၚ ေမတၱာပြားပို႔သည့္အခါ ” မိခင္သည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသကဲ့သုိ႔ ၄င္းႏွင့္တူေသာေမတၱာစိတ္ကို သတၱဝါအားလံုး အေပၚ၌ပြားမ်ားရာ၏ ” ဟူ၍ ႏွလံုးသြင္းခံယူ အပ္ေၾကာင္း ေမတၱသုတ္ေတာ္လာ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမ ကိုလည္း သတိရလိုက္မိသည္။သည္တစ္ခါ အေမ့ထံပါး အေမ့ေျခဖဝါးထက္၌ ကြၽန္ေတာ့္ နဖူးျဖင့္ ထိ၍ ရွိခိုးကန္ေတာ့ပန္း ဆင္သည့္အခါ အေမ့အား သားျဖစ္ သူ၏ ရင္တြင္းစကားမ်ားကုိ သည္ လိုေျပာၾကားျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။”အေမနဲ႔ ေဝးေနေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သေဗၺ ညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ညႊန္ျပခဲ့တဲ့ အေမ့ေက်းဇူး၊ အေမ့ေမတၱာတရား ေတြကုိ အၿမဲေအာက္ေမ့လ်က္ပါ။ အေမ့ရဲ႕ အနႏၲေက်းဇူးဆိုတာ ဆပ္လို႔မကုန္ႏိုင္ေပမယ့္ အေမ လိုလားတဲ့ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့မေပါ့ မဆတဲ့ အသိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၿပီး သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ သိကၡာ အက်င့္သံုးပါးကို ႐ို႐ိုေသေသႀကိဳး စားအားထုတ္ရင္း အေမ့ေက်းဇူးကုိ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဆပ္ေနပါတယ္ အေမ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ဓမၼ ေဘရီအရွင္ဝီရိယရဲ႕”လူဆိုတာ ယံုၾကည္ထုိက္သူ ျဖစ္ေအာင္ ႐ိုးသားရမည္။အားကိုးထိုက္သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ေလးစားထုိက္သူ ျဖစ္ေအာင္ စင္ၾကယ္ရမည္ ”ဆိုတဲ့ အဆံုးအမနဲ႔ညီေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ႀကံျခင္းျဖင့္ အေမ့ ေက်းဇူးကုိ အၿမဲဆပ္ ေနပါတယ္ ဆိုတာ အေမယံုၾကည္ထားပါ အေမ..”ဒီအဓိ႒ာန္စကားေလးကိုေတာ့ အေဝးကေမေမ ႀကိဳသိေနမွာပါ ေလ။
(အနႏၲေမတၱာရွင္အေမမ်ားႏွင့္ အေဝးေရာက္အေမ့သားမ်ားသို႔..)
ျမသန္းစံ္
